Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 11. Qui Ha Robate le Tortas?

  (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe hic: 10. Le Quadrilla de Langustas)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

11. Qui Ha Robate le Tortas?

Le Rege e Regina de Cordes era sedite super lor thronos quando illes arrivava, con un grande multitude attruppate circum illes—avettos e bestias de tote sorta, e tamben tote le joco de cartas: le Valet stava ante illes, incatenate, con un soldato a cata latere pro guardar le; e presso le Rege era le Conilio Blanc, con un trompetta in un mano, e un rolo de pergamena in le altere. In le medio del corte era un tabula, con un large platto de tortas super illo: illos semblava tanto deliciose, que solmente reguardar los faceva Alice haber plus fame—“Io volerea que illes finiva tosto le judicio,” illa pensava, “e comenciava a servir le buffet!” Ma il semblava que illo habeva nulle chance de occurrer; tunc illa comenciava a reguardar toto circum illa pro facer passar le tempore.

Alice non habeva jammais essite in un corte de justitia anteriormente, ma illa habeva legite super illo in le libros, e illa era assatis contente de discoperir que illa sapeva le nomine de quasi toto ibi. “Ille es le judice,” illa se diceva, “a causa de su magne perrucca.”

Le judice, a proposito, era le Rege; e, como ille portava su corona super le perrucca (reguarda le frontispicio si tu vole saper como ille lo faceva), ille non semblava del toto confortabile, e certemente illo non iva occurrer.

“E illo es le tribuna de juratos,” pensava Alice; “e ille dece-duo creaturas,” (illa era obligate a dicer “creaturas” perque, vide tu, alcunes de illos era animales, e alteres era aves), “Io suppone que illes es le membros del jury.” Illa repeteva iste ultime parola duo o tres vices pro se mesme, essente assatis prude de illo: perque illa pensava, e con ration, que pochissime pueras de su etate sapeva de facto le significato de illo. Totevia, “juratos” servirea tanto ben equalmente.

Tote le dece-duo juratos scribeva occupatemente super lor ardesias. “Que face illes?” Alice susurrava al Grypho. “Illes non pote scriber qualcosa, ante que le judicio comencia.”

“Illes scribe lor nomines,” le Grypho susurrava in responsa, “per timer oblidar los ante le fin del judicio.”

“Que stupiditate!” Alice comenciava in un voce alte indignate; ma illa cessava hastivemente, perque le Conilio Blanc exclamava “Silentio in le corte!” e le Rege mitteva su oculares e reguardava anxiosemente circum, pro distinguer qui parlava.

Alice poteva vider, tanto ben como si illa reguardava per super lor humeros, que tote le juratos scribeva “Que stupiditate!” in lor ardesias, e illa poteva ancora perciper que uno de illes non sapeva como scriber “stupiditate”, e que ille ha debite demandar que su vicino le contava. “In un magne confusion essera lor ardesias, usque le judicio terminar!” pensava Alice.

Uno del juratos habeva un stilo que stridulava. Isto, naturalmente, Alice non poteva supportar, e illa circuiva le corte e arrivava detra ille, e multo tosto trovava un opportunitate de levar le stilo. Illa lo faceva tanto rapidemente que le povrette jurato (ille era Bill, le Lacerta) non poteva perciper del toto lo que habeva devenite de illo; dunque, post perquirer lo ubique, ille era obligate a scriber con un digito pro le resto del die; e isto de nihil serviva, perque illo lassava nulle marca super le ardesia.

“Heraldo, lege le accusation!” diceva le Rege.

Post isto le Conilio Blanc sufflava tres sonos al trompetta, e tunc disrolava le rolo de pergamena, e legeva:—

“Le Tortas que le Regina coceva

       In ille jorno de estate

Le Valet de Cordes tosto prendeva

       E lontan los ha portate!”

“Considera vostre verdicto,” le Rege diceva al jury.

“Non ancora, non ancora!” le Conilio hastivemente interrumpeva. “Il debe haber multissime cosas ante illo!”

“Appella le prime teste,” diceva le Rege; e le Conilio Blanc sufflava tres sonos a su trompetta, e vocava “Prime teste!”

Le prime testimonio era le Cappellero. Ille arrivava con un tassa de the in un mano e un morsello de pan al butyro in le altere. “Pardona me, vostre Majestate,” ille comenciava, “pro haber apportate istos; ma io non habeva ancora terminate mi the quando io esseva convocate.”

“Vos deberea haber terminate,” diceva le Rege. “Quando vos comencia?”

Le Cappellero reguardava le Lepore de Martio, qui le habeva sequite al corte, bracio in bracio con le Muscardino. “Le dece-quatro de Martio, io pensa il era,” ille diceva.

“Le dece-cinque,” diceva le Lepore de Martio.

“Le dece-sex,” diceva le Muscardino.

“Scribe lo,” le Rege diceva al jury; e le jury avidemente scribeva tote le tres datas sur lor ardesias, e tunc los summava e faceva le prova del novem.

“Retira vostre cappello,” le Rege diceva al Cappellero.

“Illo non es mie,” diceva le Cappellero.

“Robate!” le Rege exclamava, tornante se al jury, qui instantaneemente faceva un memorandum del facto.

“Io los guarda pro vender,” le Cappellero addeva como un explication. “Necun de illos es mie. Io es un cappellero.”

Hic le Regina mitteva su oculares, e comenciava reguardar fixemente le Cappellero, qui deveniva pallide e agitate.

“Da vostre testimonio,” diceva le Rege; “e non sia nervose, o io habera vos executate presto.”

Isto non semblava incoragiar le teste del toto: ille se balanciava de un pede al altere, reguardante anxiosemente le Regina, e in su confusion ille mordeva un large morsello del tassa de the in vice del pan al butyro.

Justo a ille momento Alice sentiva un sensation multo curiose, que la intricava multissimo fin que illa discerneva lo que eveniva: illa comenciava a crescer novemente, e illa pensava primemente a levar se e lassar le corte; ma al repensar illa decideva remaner ubi illa era durante que habeva satis de spatio pro illa.

“Io volerea que tu non me premeva tanto,” diceva le Muscardino, que era sedite vicino a illa. “Io apena pote respirar.”

“Io non pote evitar,” diceva Alice multo mansuetemente: “Io cresce.”

“Tu non deberea crescer hic,” diceva le Muscardino.

“Non dice fatuitates,” diceva Alice plus harditemente: “tu sape que tu cresce tamben.”

“Si, ma io cresce a un rata rationabile,” diceva le Muscardino: “non de ille maniera absurde.” E ille se levava con multo mal humor e transversava al altere latere del corte.

Tote iste tempore le Regina non habeva jammais lassate de reguardar fixemente le Cappellero, e, justo quando le Muscardino transversava le corte, illa diceva, a un del officieros del corte, “Apporta me le lista de cantores in le ultime concerto!” lo que faceva le miserabile Cappellero tremular tanto que faceva su duo pedes se liberar del scarpas.

“Da vostre testimonio,” le Rege repeteva in cholera, “o io habera vos executate, sia vos nervose o non.”

“Io es un povre homine, vostre Majestate,” le Cappellero comenciava, in un voce tremule, “e io non habeva comenciate mi the—circa de minus de un septimana retro—e con le pan al butyro deveniente tanto magre—e le tintinnar del the—”

Le tintinnar de que? Diceva le Rege.

“le tintinnar comenciava con le the,” le Cappellero respondeva.

“Evidentemente que tintinnar comencia con T!” diceva le Rege diceva acutemente. “Vos pensa que io es stupide? Continua!”

“Io es un povre homine,” le Cappellero continuava, “e multe cosas tintinnava post illo—ma le Lepore de Martio diceva que—”

“Io non!” le Lepore de Martio interrumpeva in grande haste.

“Tu diceva!” diceva le Cappellero.

“Io lo denega!” diceva le Lepore de Martio.

“Ille lo denega,” diceva le Rege: “lassa foras ille parte.”

“Guai, comocunque, le Muscardino diceva que—” le Cappellero continuava, reguardante anxiosemente circum pro vider si tamben ille lo denegarea; ma le Muscardino denegava nihil, essente profundemente addormite.

“Post illo,” continuava le Cappellero, “Io trenchava un poco plus de pan al butyro—”

“Ma que diceva le Muscardino?” uno del juratos demandava.

“Illo io non memora,” diceva le Cappellero.

“Vos debe memorar,” remarcava le Rege, “o io habera vos executate.”

Le miserabile Cappellero lassava cader su tassa de the e su pan al butyro, e se abassava sur un sol geniculo. “Io es un povre homine, vostre Majestate,” ille comenciava.

“Vos es un povrissime orator,” diceva le Rege

Hic un del porcos de India rideva, e era immediatemente supprimite per le officieros del corte (E como illo es un parola difficile, io te explicara como illo eveniva. Illes habeva un large sacco de canevas, que se nodava al bucca con cordas: intra illo illes mitteva le porco de India, per le capite, e tunc sedeva super illo.)

“Io gaude de poter vider les faciente lo,” pensava Alice. “Io ha legite tante vices in le jornales, al fin del judicios, ‘Il habeva alcun tentativa de applauso, que era immediatemente supprimite per le officieros del corte’, e io non comprendeva jammais lo que illo voleva dicer usque ora.”

“Si illo es toto que vos sape super illo, vos debe lassar cader,” continuava le Rege.

“Io non pote cader plus,” diceva le Cappellero: “Io jam es sur le solo.”

“Tunc vos debe seder se,” le Rege respondeva.

Hic le altere porco de India rideva, e era supprimite.

“Guai, con illo es finite le porcos de India!” pensava Alice. “Ora nos debe continuar melio.”

“Io apena habeva terminate mi the,” diceva le Cappellero, con un reguardo anxiose al Regina, qui legeva le lista de cantores.

“Vos debe ir,” diceva le Rege, e le Cappellero exiva currente le corte, sin mesmo attender un tempore pro mitter su scarpas.

“—e trencha su capite ibi foras,” le Regina addeva a un del officieros; ma le Cappellero ja era foras de vista ante que le officiero poteva arrivar al porta.

“Appella le proxime teste!” diceva le Rege.

Le proxime teste era le cocinera del Duchessa. Illa portava le cassa de pipera in le mano, e Alice poterea sponder qui era illa, mesmo ante que illa entrava le corte per le maniera que tote le personas presso le porta comenciava sternutar al mesme tempore.

“Da vostre testimonio,” diceva le Rege.

“Io non dara,” diceva le cocinera.

Le Rege reguardava anxiose al Conilio Blanc, qui diceva, in un voce basse. “Vostre Majestate debe contra-interrogar iste teste.”

“Ben, si io debe, io debe,” le Rege diceva con un aere melancholic, e, post cruciar le bracios e corrugar le fronte pro le cocinera usque su oculos era quasi coperite, ille diceva, in un voce profunde, “De que era facite le tortas?”

“Pipera, principalmente,” diceva le cocinera.

“Melassa,” diceva un voce somnolente detra illa.

“Arresta ille Muscardino!” le Regina vociferava. “Decapita ille Muscardino! Retira ille Muscardino del corte! Supprime le! Punge le! Avelle su mustachios!”

Pro alcun minutos tote le corte era in confusion, faciente exir le Muscardino, e, al tempore que illes habeva se arrangiate novemente, le cocinera habeva disparite.

“Poco importa!” diceva le Rege, con un aere de grande alleviation. “Appella le proxime teste.” E, ille addeva, in un susurro al Regina, “Vermente, mi cara, vos deberea contra-interrogar le proxime teste. Illo ben face mi fronte doler!”

Alice observava le Conilio Blanc durante que ille examinava le lista, sentiente se multo curiose de vider qui esserea le proxime teste, “—perque illes non ha multe evidentias ancora,” illa se diceva. Imagina le surprisa de illa, quando le Conilio Blanc legeva, fortiante al maxime su acute e basse voce, le nomine “Alice!”

(Continua postea...)

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2018, tote le derectos de iste traduction es reservate.

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 10. Le Quadrilla de Langustas

  (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe hic: 9. Le Historia del Tortuca False)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

10. Le Quadrilla de Langustas

Le Tortuca False suspirava profundemente, e passava le dorso de un pata per le oculos. Ille reguardava Alice e essayava parlar, ma, durante un minuta o duo, singultos suffocava su voce. “Il es como si ille habeva un osso in su gorga,” diceva le Grypho; e se effortiava a succuter le e colpar le in le dorso. Al fin le Tortuca False recovrava su voce, e, con lacrimas currente per su genas, ille recomenciava:—

“Vos non debe haber vivite multo infra le mar—” (“io non,” diceva Alice) “—e forsan vos non ha jammais essite presentate a un langusta —” (Alice iva comenciar a dicer “un vice io habeva gustate un—” ma se controlava hastivemente, e diceva “No, jammais”) “—dunque vos non habe idea de quanto deliciose es un Quadrilla de Langustas!”

“No, de facto,” diceva Alice. “Que tal dansa es illo?”

“Ben,” diceva le Grypho, “vos primo forma un fila al longe del plagia—”

“Duo filas!” critava le Tortuca False. “Phocas, tortucas, salmones, et cetera: tunc, quando vos retira tote le medusas a foras del cammino—”

“Illo generalmente prende alcun tempore,” interrumpeva le Grypho.

“—vos face duo passos avante—”

“Cata uno con un langusta como par!” critava le Grypho.

“Naturalmente,” le Tortuca Falce diceva: “avantia duo passos, torna vos a vostre pares—”

“—cambia de langusta, e se retira in le mesme ordine,” continuava le Grypho.

“Tunc, vos sape,” le Tortuca False continuava, “vos lancea le—”

“Le langustas!” exclamava le Grypho, con un salto sur le aere.

“—tanto lontan al mar como vos pote —”

“Nata usque illos!” critava le Grypho.

“Face un salto mortal in le mar!” critava le Tortuca Falce, saltante salvagemente per ibi.

“Cambia de langusta novemente!” exclamava le Grypho al maximo de su voce.

“Retorna al terra novemente, e—illo es tote le prime choreographia,” diceva le Tortuca False, bassante su voce subitemente; e le duo creaturas, qui habeva saltate follemente toto durante tote iste tempore, se sedeva novemente multo triste e quietemente, e reguardava Alice.

“Illo debe esser un dansa multo belle,” diceva Alice timidemente.

“Vole vos spectar un poco de illo?” diceva le Tortuca False.

“De facto, io vole multissimo,” diceva Alice.

“Veni, que nos essaya le prime choreographia!” diceva le Tortuca False al Grypho. “Nos pote facer lo sin langustas, vos sape. Qui va cantar?”

“Oh, il debe esser vos,” diceva le Grypho. “Io ha oblidate le parolas.”

Tunc illes comenciava solemnemente dansar circum Alice, calcante alcun vices su digitos de pede quando illes passava troppo presso, e faciente signos con lor ante-patas pro marcar le tempore, durante que le Tortuca False cantava multo lente e tristemente:—

“Va plus rapido, coclea!” diceva le merlan,

“Un delphino se approxima, ille veni de lontan,”

Le langustas e tortucas tanto rapido avantia!

Illes te attende al plagia, tunc junge te al dansa!

 
    Junge si, junge non, junge nunc te al dansa!
 
    Junge si, junge non, junge nunc te al dansa!

“Io sape securmente que tu va adorar

ser lanceate con langustas e cader al mar!”

Ma reguardava le coclea con grande discordantia—

Illa le regratiava, ma non se jungeva al dansa.
 

    Junge non, junge si, junge nunc te al dansa!
 
    Junge non, junge si, junge nunc te al dansa!

“Que importa a ubi nos va?” le pisce le incoragia,

Tu sape que ben presso, il ha un nove plagia

Quam longe es Anglaterra, tam presso es le Francia—

Tunc non ha plus timor, e junge te al dansa.

    Junge si, junge non, junge nunc te al dansa!
 
    Junge si, junge non, junge nunc te al dansa!

“Gratias, illo es un dansa multo belle pro spectar,” diceva Alice, gaudente multo de que illo finalmente habeva terminate: “e vermente me placeva ille cantion curiose super le merlan!”

“Oh, super le merlanes,” diceva le Tortuca False, “vos jam les ha incontrate, nonne?”

“Si,” diceva Alice, “Io sole vider les in le prand—” illa cessava hastivemente.

“Io non sape ubi es le Prand,” dice le Tortuca False; “ma, si vos les ha vidite tanto sovente, naturalmente vos sape como illes es?”

“Io pensa que si,” Alice respondeva pensativemente. “Illes ha lor caudas in lor buccas—e illes es totalmente involvite per pan grattate.

“Vos es erronee super le pan grattate,” diceva le Tortuca False: “le micas de pan se molliarea e se liberarea in le mar. Ma illes vermente ha lor caudas in lor buccas; e le ration es—” hic le Tortuca False oscitava e claudeva su oculos. “Conta la le ration e toto illo,” ille diceva al Grypho.

“Le ration es,” diceva le Grypho, “que illes iva adjunger al dansa del langustas. Tunc illes era lanceate al mar. Tunc illes debeva cader per un longe percurso. Tunc illes teneva fortemente lor caudas in lor buccas. Tunc illes non succedeva liberar los novemente. Illo es toto.”

“Gratias,” diceva Alice, “illo es multo interessante. Io non sapeva jammais tanto super un merlan antea.

“Io vos pote contar plus super le pisces, si vos vole,” diceva le Grypho. “Sape vos perque illos es appellate pisce?”

“Io non pensava jammais super illo,” diceva Alice. “Perque?”

“Perque il es de illos que es facite le stratas in le mar,” diceva le Grypho multo solemnemente.

Alice era completemente intricate. “De illos que es facite le stratas in le mar?” illa repeteva in un tono pensative.

“Guai, que material on pone sur le stratas in le terra?” demandava le Grypho.

Alice les reguardava, e reflecteva un poco ante dar su responsa. “Mmm, on pone asphalto sur illos, io crede.”

“Asphalto o pice, le asphalto quando liquide,” le Grypho continuava con un voce profunde, “es appellate pice. Ora vos sape. “Sape vos que le pisces es usate tamben pro lustrar le scarpas?”

“Pro lustrar le scarpas, on non usa cera?” Alice demandava in un tono de grande curiositate.

“No. Nos usa pisce, le scarpas deveni nigre como pice” le Grypho respondeva, assatis impatientemente: “mesmo un mollusco vos lo poterea haber contate.

“Ma un cosa io non comprende,” diceva Alice, cuje pensatas ancora se occupava del cantion, “Proque le delphino les sequeva?”

“Il era le merlan que le duceva,” le Tortuca Falce diceva. “Vos sape, un pisce sage debe ducer su proprie delphino.”

“Non vole vos dicer ‘destino’?” diceva Alice.

“Io vole dicer lo que io ha dicite,” le Tortuca False respondeva, in un tono offendite. E le Grypho addeva “Certo, que nos ascolta un poco de vostre aventuras.”

“Io poterea narrar vos mi aventuras—comenciante per iste matino,” diceva Alice un poco timidemente; “ma de nihil servirea rememorar ante de heri, perque io era un persona differente usque alora.”

“Explica lo toto,” diceva le Tortuca False.

“No, no!” Primo le aventuras,” diceva le Grypho in un tono impatiente: “explicationes guasta horribilemente nostre tempore.”

Dunque Alice comenciava narrar les su aventuras desde le tempore quando illa videva per le prime vice le Conilio Blanc. Illa era un poco nervose de narrar, justemente al comencio, le duo creaturas se habeva approximate tanto, uno a cata latere, e habeva aperite lor oculos e buccas si largemente; ma illa ganiava corage durante que illa continuava. Su ascoltatores era perfectemente quiete usque illa habeva arrivate al parte que illa recitava “Vetule patre mie” al Eruca, e le parolas veniva differente, e tunc le Tortuca False suspirava longemente, e diceva “Illo es multo curiose!”

“Illo es le plus curiose como illo pote esser,” diceva le Grypho.”

“Le parolas veniva differente!” le Tortuca False repeteva pensativemente. “Il me placerea la audir essayar recitar alcun cosa ora. Dice la pro comenciar.” Ille reguardava le Grypho como si ille pensava que illo habeva alcun autoritate super Alice.

“Leva vos e recita ‘Le voce del pigressa’,” diceva le Grypho.

“Como le creaturas sole ordinar le alteres, e les face recitar lectiones!” pensava Alice. “De iste maniera, il es como si io subito esseva in le schola.” Totevia, illa se levava, e comenciava recitar lo, ma su capite era tanto plen del Quadrilla de Langustas, que illa a pena sapeva lo que illa diceva: e le parolas comenciava venir du un maniera vermente multo estranie:—

“‘Le voce del langusta: io audiva dicer

‘Io deveni troppo brun post tu me cocer.’

Al alto gratiose su naso illa levava

e le puncta del pedes illa separava

Le arena es sic, tunc illa es contente

E parla sur le squalo disdignosemente:

Si le marea altia e appare le squalo

Illa se intimida e tace qua un corallo.”

“Illo es differente de illo que io soleva recitar quando io era un infante,” diceva le Grypho.

“Ben, io non lo audiva jammais antea,” diceva le Tortuca False; “ma illo sembla un nonsenso insolite”

Alice diceva nihil: illa se habeva sedite con le facie in su manos, se demandante si qualcosa poterea ancora occurrer de un maniera natural novemente.

“Io volerea que illo esseva explicate,” diceva le Tortuca False.

Illa non pote explicar lo,” diceva le Grypho hastivemente. “Seque con le proxime verso.”

“Ma, e le pedes?” le Tortuca False persisteva. “Perque illa separava le puncta del pedes, sape vos?

“Illo es le prime position del ballet,” Alice diceva; ma illa era horribilemente confuse con toto illo, e desirava cambiar de subjecto.

“Seque con le proxime verso,” le Grypho repeteva: “illo comencia assi ‘io passava per tu jardin’.”

Alice non osava disobedir, ben que illa era secur que toto illo venirea erronee, e illa continuava in un voce tremule:—

“Io passava per tu jardin e con un reguardo

io notava un torta con un turdo e un leopardo

Carne, crusta e sauce le felino devorava

E al povre ave solo le micas restava

Postea il non habeva plus torta a mangiar

E al turdo on permitteva lamber le coclear

Mentre le ave querelava super tal absurdo

Le felino decideva mangiar le povre——”

“De que servi recitar tote ille cosa,” le Tortuca False interrumpeva, “si vos non lo explica durante que vos continua? Illo es de longe le cosa le plus confuse que io ha ja audite!”

“Si, io pensa que il es melio que vos cessa,” diceva le Grypho, e Alice gaudeva troppo de finalmente poter cessar.

“Debe nos essayar alcun altere choreographia del Quadrilla de Langustas?” le Grypho continuava. “O volerea vos que le Tortuca False cantava un altere cantion?”

“Oh, un cantion, per favor, si le Tortuca False habe le bonitate,” Alice respondeva, tanto avidemente que le Grypho diceva, in un tono assatis offendite, “Hm! Gustos on non disputa! Canta la ‘Suppa de Tortuca’, poterea vos, vetule companion?”

Le Tortuca false suspirava profundemente, e comenciava, in un voce suffocate con singultos, a cantar isto:—

“Belle Suppa, plen de vitamina

Attendente in un calide terrina

Qui non volerea prender te un cuppa?

Suppa del vespere, belle Suppa!

Suppa del vespere, belle Suppa!

Be—e—le Su—u—pa!
 

Be—e—le Su—u—pa!

Suppa del ve—e—spere,
 

Be—e—le Su—u—pa!

“Belle Suppa! Que importa gelato,

pasta, o alcun altere platto?

Tu non lo darea toto, pupa?

pro un pochetto de belle Suppa?

pro un pochetto de belle Suppa?
 

Be—e—le Su—u—pa!

Be—e—le Su—u—pa!

Suppa del ve—e—spere,

Belle, Be—e—LE SUPPA!”  

“Le refrain novemente!” critava le Grypho, e le Tortuca False habeva justo comenciate a repeter lo, quando un crito dicente “Le judicio va comenciar!” era audite al distantia.

“Que nos va!” critava Grypho, e, portante Alice per le mano, illo se hastava, sin attender le fin del cantion.

“Que judicio es illo?” Alice anhelava durante que curreva; ma le Grypho solmente respondeva “Que nos va!” e curreva plus rapidemente, e de plus in plus debilemente veniva, apportate per le brisa que les sequeva, le parolas melancholic:—

“Su—u—pa del ve—e—spere,

Belle, belle Suppa!”

(Continua postea...)

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2017, tote le derectos de iste traduction es reservate.