2016-11-19

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 5. Consilios de un Eruca

 (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe ci: 4. Le Conilio Invia un Billeto)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

5.Consilios de un Eruca

 

Le Eruca e Alice se reguardava durante alcun tempore in silentio; al fin le Eruca tirava le nargile de su bucca, e la adressava con un languide e somnolente voce.

“Qui es vos?” diceva le Eruca.

Illo non era un apertura incoragiante pro un conversation. Alice respondeva, assatis timide, “Io—io a pena sape, senior, justo ora, al minus io sape qui io era quando io me levava iste matino, ma io pensa que io debe haber cambiate plure vices desde tunc.”

“Que vole vos dicer con illo?” diceva le Eruca, severmente. “Explica vos!”

“Io non pote explicar me, io time, senior,” diceva Alice, “perque io non es me, comprende?”

“Io non comprende,” diceva le Eruca.

“Io time que io non pote explicar vos lo de maniera plus clar,” Alice respondeva, multo politemente, “perque io mesme non lo comprende, e esser de tante differente grandores in un die es multo confuse.”

“Non es,” diceva le Eruca.

“Ben, forsan vos non lo habeva trovate ancora,” diceva Alice; “ma quando vos debe devenir un chrysalide—vos devenira alcun die, vos lo sape—e tunc depost un papilion, io debe pensar  que vos vos sentira un poc estranie, nonne?”

“Ni un poco,” diceva le Eruca.

“Ben, forsan vostre sentimentos pote esser differente,” diceva Alice: “toto que io sape es, il parerea multo estranie a me.”

“Vos!” diceva le Eruca contemptuosemente. “Qui es vos?”

Le qual les apportava novemente al principio del conversation. Alice se sentiva un poc irritate con le Eruca faciente observationes assi multo breve, e illa se erigeva e diceva, multo gravemente, “Io pensa que vos debe me contar qui vos es, primo.”

“Perque?” diceva le Eruca.

Hic era un altere question difficile; e, como Alice non poteva pensar qualcunque bon ration, e le Eruca semblava esser in un  stato mental multo displacente, illa partiva.

“Retorna!” le Eruca la vocava. “Io ha alco importante a dicer!”

Isto sonava promissor, certemente. Alice se tornava e reveniva.

“Prende vos calma,” diceva le Eruca.

“Isto es toto?” diceva Alice, inglutiente su cholera tanto ben como illa poteva.

“No,” diceva le Eruca.

Alice pensava que era plus tosto attender, perque illa non habeva necun altere cosa a facer, e forsan post toto illo poterea contar a illa alco que valerea le pena audir. Durante alcun minutas illo sufflava le fumo sin parlar; ma al fin ille discruciava su bracios, tirava le nargile de su bucca novemente, e diceva “Dunque vos pensa que vos era cambiate, nonne?”

“Io lo time, senior,” diceva Alice. “Io non pote memorar cosas que io sapeva—e io non mantene le mesme grandor durante dece minutas consecutive!”

“Non pote memorar qual cosas?” diceva le Eruca.

“Ben, io essayava recitar ‘Como le parve apicula’, ma illo veniva differente!” Alice respondeva in un voce multo melancholic.

“Recita ‘Vetule patre mie’,” diceva le Eruca.
Alice prendeva un mano al altere, e comenciava:—

“Vetule patre mie,” le pupo diceva
    Vost' capillos es ora tro blanc;
Ma incessante sur le testa vos vos leva—
    Debe vos facer lo, sia franc?”

"Io timeva, quando illos era brun,
    A mi cerebro un accidente;
Ma ora que certo io habe necun,
    Io lo face repetitemente."

"Car vetulo, que vos non me comprende mal,
    Troppo grasse que vos deveniva;"
Vos ancora face ille saltos mortal—
    Conta, per favor, que vos motiva?

Diceva le sage in buclas de argento:
    "Mi membros restava vigorose
Per usar de iste bonissime unguento—
    Compra un poco, non es costose."

"Vos es vetule," le juvene le voca,
    "e masticar cosas dur es trica
Ma vos mangiava usque le becco del oca
    Como vos lo face, me explica?

"Quando juvene, io jam iva a judicio,
    E disputava con mi marita;
E le maxilla, post tante sacrificios,
    Indurava al resto del vita."

"Vos es vetule, on suppone que le viso
    non plus es qua in juventute
Ma vos balancia le anguilla sur le naso
    Que vos faceva tan astute"?

"Io respondeva tres questiones, illo basta,
       Non te da aeres e non plus bala!
Con tante nonsensos, mi patientia se guasta.
    Va o io te pulsa per le scala!"

“Isto non esseva dicte correcto,” diceva le Eruca.

“Non assatis correcto, io lo time,” diceva Alice, timidemente: “alcun del parolas ha essite alterate.”

“Illo es errate del principio al fin,” diceva le Eruca, decisemente; e il habeva un silentio durante alcun minutas.

Le Eruca era le prime a parlar.

De que grandor vole vos esser?” illo demandava.

“Oh, io non es meticulose con grandores,” Alice hastivemente respondeva; “solo il place a necuno cambiar de grandor repetitemente, vos sape.”

“Io non sape,” diceva le Eruca.

Alice diceva nihil: illa nunquam habeva essite tante vices contradicte in tote su vita antea, e illa sentiva que illa iva perder su calma.
“Es vos contente ora?” diceva le Eruca.

“Ben, il me placerea esser un poc major, senior, si vos non se importa,” diceva Alice: “tres pollices [7,5 cm] es un altura assi miserabile pro haber.”

“Illo es un altura multo bon in veritate!” diceva le Eruca furiose, ponente se erecte durante que parlava (illo era exactemente tres pollices alte).

“Ma io non es accostumate a illo!” supplicava le povre Alice in un tono commovente. E illa pensava con se mesme “Io volerea que le creaturas non era tanto facilemente offendite!”

“Vos se habitua a illo post alcun tempore,” diceva le Eruca; e poneva le nargile in su bucca, e comenciava a fumar novemente.

Ille tempore Alice attendeva patientemente usque decider a parlar novemente. In un minuta o duo le Eruca tirava le nargile del bucca, e oscitava un o duo vices, e se succuteva. Tunc illo descendeva le champignon, e repeva per le herba, e solmente commentava, durante que vadeva, “Un latere la facera plus alte, e le altere la facera plus basse.”

“Un latere de que? Le altere latere de que?” pensava Alice con se mesme.

“Del champignon,” diceva le Eruca, justo como si illa habeva demandate in alte voce; e in un altere momento illo era foras de vista.

Alice reguardava le champignon con le aere pensative durante un minuta, essayante discerner qual era su duo lateres; e, como illo era perfectemente rotunde, illa lo trovava un question multo difficile. Totevia, al fin illa extendeva su bracios circum illo tanto longe quanto era possibile, e lo rumpeva un morsello del bordo con cata mano.

“E ora qual es qual?” illa se diceva, e mordettava un poc del morsello in le mano derecte pro essayar le effecto. Le momento sequente illa sentiva un colpo violente sub su mento: illo habeva attingite su pede!”

Illa era vermente espaventate con iste multo subite cambio, ma illa sentiva que il habeva   nulle tempore a perder, post que illa reduceva rapidemente: dunque illa presto se effortiava a mangiar un poco del altere morsello. Su mento era premite tanto presso verso su pede, que a pena il habeva spatio pro aperir su bucca; ma illa succedeva al fin, e se arrangiava a inglutir un poco del morsello in le mano sinistre.

“Uf, mi capite es libere al fin!” diceva Alice in un tono de delecto, le qual deveniva in allerta in un altere momento, quando illa notava que on non poteva trovar su humeros in ulle parte: toto que illa poteva vider, quando mirava a basso, era un immense longitude de collo, le qual semblava eriger se como un pedunculo sur un mar de folios verde que jaceva longe infra illa.

“Que pote esser tote ille cosas verde? diceva Alice. “E a ubi se ha vadite mi humeros? E oh, mi povre manos, como esque io non pote vider vos?” Illa los moveva, durante que parlava, ma  nulle effecto semblava resultar, salvo un parve succussa inter le distante folios verde.

Post que il semblava haber nulle chance de portar su manos supra usque su capite, illa essayava portar su capite infra usque illos, e illa se incantava de trovar que su collo se inclinarea facilemente in qualcunque direction, como un serpente. Illa habeva justo succedite a curvar lo a basso in un gratiose zigzag, e immergeva inter le folios, le quales illa trovava esser nulle altere cosa que le cyma del arbores sub le quales illa habeva vagate, quando un  sibilo acute la faceva arretrar pressatemente: un large columba volava verso su facie, e la batteva violentemente con su alas.

“Serpente!” critava le Columba.

“Io non es un serpente!” diceva Alice indignate. “Lassa me!”

“Serpente, io repete!” repeteva le Columba, ma in un tono plus submisse, e addeva, con un specie de singulto, “io essayava ubique, ma nihil sembla contentar los!”

“Io non ha le minime idea de que vos parla,” diceva Alice.

“Io ha essayate le radices, io ha essayate le ripas, io ha essayate le sepes,” le Columba continuava, sin attender la; “ma ille serpentes! Nihil los contenta!”

Alice era de plus in plus confuse, ma illa pensava que de nihil servirea dicer necun altere cosa usque le Columba habeva finite.

“Como si jam non era assatis penose covar le ovos,” diceva le Columba, “ma io debe ancora vigilar le serpentes, nocte e die! Guai, io non habeva un sol batter de palpebras de somno iste tres septimanas!”

“Io regretta multo que vos ha essite enoiate,” diceva Alice, qui comenciava a comprender lo que illo voleva dicer.

“E justo quando io prendeva le arbore plus alte in le bosco,” continuava le Columba, elevante su voce a un crito, “e justo quando io pensava que io esserea libere de illos al fin, illos non se contenta e serpe a basso desde le cello! Ugh, Serpente!”

“Ma io non es un serpente, io vos conta!” diceva Alice. “Io es un—io es un—“

“Ben! Que es vos?” diceva le Columba. “Io pote vider vos essayar inventar alco!”

“Io—io es un pueretta!,” diceva Alice, assatis dubitose, post que illa memorava le multe cambios per le quales illa habeva passate ille die.

“Un historia vermente probabile! diceva le Columba in un tono del plus profunde minusprecio. “Io ha viste multissime puerettas in mi vita, ma nunquam una con un collo assi grande como illo! No, no! Vos es un serpente; e de nihil servi denegar lo. Io suppone que vos me contara postea que vos non jammais ha gustate un ovo!”

“Io jam ha gustate ovos, certemente,” diceva Alice, qui era un puera multo honeste; “ma puerettas mangia ovos assi como le serpentes, vos sape.”

“Io non lo crede,” diceva le Columba; “ma si illas los mangia, ben, tunc illas es un specie de serpente: illo es toto que io pote dicer.”

Illo era un idea assi nove pro Alice, que illa era assatis silente durante un minuta o duo, le qual dava al Columba le opportunitate de adder “Vos cerca ovos, io lo sape assatis ben; e que me  importa si vos es un pueretta o un serpente?”

“Illo importa multissimo a me,” diceva Alice hastivemente; “ma io non cerca ovos, a caso; e, si io cercava, io non volerea le vostres: illos non me place crude.”

“Ma, sia distante, tunc!” diceva le Columba in un tono irritate, durante que se accommodava novemente sur su nido. Alice se quattava inter le arbores tanto ben como illa poteva, perque su collo se intricava inter le ramos, e de tempore in tempore illa habeva que stoppar se e distorquer lo. Post un momento illa memorava que illa ancora prendeva le morsellos de champignon in su manos, e illa se poneva a laborar con attention, mordettante un e tunc le altere, deveniente alcun vices plus alte, e alteres plus basse, usque illa habeva succedite in apportar se a su altura habitual.

Il habeva passate tante tempore desde que illa habeva alco presso del grandor correcte,  que illa se sentiva multo estranie al comencio; ma illa se habituava a illo in poc minutas, e comenciava a parlar con se mesme, como habitualmente, “Ben, le prime medietate de mi plano es complete ora! Quanto confuse tote ille cambios es! Io nunquam essera secur de lo que io va esser de un minuta al altere! Totevia, io retornava a mi grandor correcte: le proxime cosa es, arrivar a ille belle jardin—como io succedera in facer isto, io me demanda?” Quando illa diceva isto, illa arrivava subito a un loco aperite, con un parve casa  in illo circa quatro pedes [1,2 m] alte. “Quicunque vive ibi,” pensava Alice, “io non debe arrivar a illes con iste grandor: perque, io debe espaventar les multissimo!” Dunque illa comenciava a mordettar le morsello in le mano derecte novemente, e non se aventurava a approximar le casa usque illa se apportava a altura de novem pollices [20 cm].

(Continua postea...)
Notas:
  • Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
  • Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2016, tote le derectos de iste traduction es reservate.